vrijdag 15 maart 2024

Jeugdvriendje gevonden

Jarenlang zocht ik naar mijn jeugdvriendje. We speelden samen met knikkende knietjes blokfluit op het eindfeest van de lagere school in de Pijp in Amsterdam en hadden hele gesprekken over God en de bijbel want hij was van de Jehova's Getuigen. Nou ja, zijn ouders en dus moest hij ook mee langs de deuren en Bijbelstudie doen. Vond de gesprekken met hem interessant al had ik niets met zijn geloof en voelde me veilig met hem. We werden allebei een beetje gepest dus dan trek je helemaal naar elkaar toe. Ik kwam wel eens bij hem thuis en ze hadden een piano wat ik geweldig vond. Hij kon nog spelen ook en maakte zelf transistortjes wat een wonder voor me was.
Mijn moeder had discussies met hem over het geloof en tja, die won ze want ze was flink van de tongriem gesneden en wist veel van religie en spiritualiteit. Hij werd op een gegeven moment zo woedend toen ze hem in een hoek had gekletst dat hij een luciferdoosje naar haar gooide. Hij schaamde zich kapot en mijn moeder lachte triomfantelijk: "Ik ben altijd de sterkste!"
Ik had hem vele jaren eerder kunnen vinden. Elke keer als er Jehova's Getuigen aan de deur kwamen vroeg ik naar hem maar niemand kende hem. Ik vermoedde wel dat het niet klopte want hij was geboren en getogen in de Pijp en zijn ouders waren erbij. Na de schooltijd zagen we elkaar niet meer maar moest vaak aan hem denken.
Op een dag, in mijn dertiger jaren, stonden er twee keurige heren met stropdassen voor mijn deur. Of ik God kende... interessanter vond ik op dat moment dat ik één van hen wel kende. Was hij niet die mooie jongen die altijd met een gigantische paardenstaart en wapperende kleurige gewaden door Amsterdam liep? Zou hij het zijn? Ja hoor, het was 'm en sleurde de heren zowat naar binnen want ik wilde alles weten van de ommezwaai. Het leven als modeontwerper vond hij toch te oppervlakkig en had behoefte aan verdieping. Dat vond hij bij de Jehova's getuigen. Fijn dat hij het naar zijn zin had en nee ik hoefde niet maar wilde wel mee naar hun kerk in de hoop mijn jeugdvriendje daar te zien. Had hem al gevraagd of hij hem kende maar nee hoor. Vroeg het daar aan meer mensen maar niemand kende hem.
Vele jaren later kwam ik zijn zuster tegen en ze bracht me in contact met mijn jeugdvriend die inmiddels al jaren in een klein dorpje in Friesland woonde. Na al die jaren hoorde ik zijn stem door de telefoon en tot mijn verbijstering herkende ik zijn manier van ademen, lachen en zag hem zo voor me als hij toen was, vreemd is dat. We waren inmiddels een jaar of zestig dus er zaten heel wat jaren tussen.
Inmiddels heb ik 'm in het echt gezien. Een baardige heer, type artistiek en toen hij voor me stond, ontdekte ik na een tijdje mijn schoolvriendje onder zijn baard en ja hoor hij was het nog. Wat een feest van herkenning. Hij wist nog goed het moment met het luciferdoosje en vertelde hoe hij zich geschaamd had. Onze huid is ouder, onze haren grijs, het leven ging door ons heen met vallen en opstaan, de ziel blijft eeuwig puur en jong en sprankelend.
Ik vroeg of hij de modeontwerper kende en dat bleek jarenlang zijn beste vriend bij de Jehova's te zijn geweest. Hij had geen idee waarom zijn vriend niet had gezegd dat hij hem goed kende en wist waar hij woonde. Zie de modeontwerper af en toe in de stad, nu weer met prachtige opvallende kledij en interessante haardossen, hij is weer terug bij zijn oude beroep. We zijn altijd in gezelschap als we elkaar tegen komen en zeggen dan: "We gaan een keer koffie drinken" als het zover is dan vraag ik mijn vraag: "Waarom????"



Jean Ganière (omstreeks 1615-1666) Franse graveur, uitgever en handelaar in drukwerk



zondag 25 februari 2024

Dat moeten vrouwen niet doen!

Tien jaar geleden moest de kamer van mijn vader in het ouderencentrum worden leeggehaald. Hij had het vloerkleed van de vorige bewoner overgenomen maar nu moest het eruit. De klusjesman zou alvast een beginnetje maken omdat het zat vastgeplakt. "Nou".. zegt ie: "dat krijg je er zo niet uit, daar moet een professionele stoffeerder voor komen met een speciaal apparaat. Dat gaat zo'n 150 euro kosten". Een stagiaire verzorgster van pak weg negentien jaar loopt naar een hoekje en probeert te trekken. Zegt de klusjesman: "dat moeten vrouwen niet doen!" Trekt ze zo dat hele vloerkleed in één keer weg.




vrijdag 23 februari 2024

Ben jij het echt?

Tot mijn dertiende speelde ik met Sinie bij mijn oma en opa in Goor. Sinie en ik hadden veel fantasie en het was altijd feest als ik daar op vakantie was. Na mijn dertiende heb ik haar nooit meer gezien.

Mijn oma en opa zijn al heel wat jaren dood. Rond mijn vijfenveertigste werkte ik een tijdje in Enschede en ik reed op een vrij moment naar Goor om eens te kijken of Goor nog hetzelfde was als vroeger. Ik zag het oude huis van mijn grootouders. Veel kleiner dan ik in mijn hoofd had. Liep de wijk rond en dacht: Hoe heette Sinie ook weer van haar achternaam? Dan kan ik in het telefoonboek zoeken of ze nog in Goor woont.

Op dat moment komt er een keurige dame op een fiets aanrijden. In een impuls vroeg ik: "Kent u misschien ene Sinie?" "Wie bent u dan?" vroeg de dame.
"Marja Ruijterman" Ze stapte van haar fiets: "Marja, Marja, ben jij het echt???" Ze haalde haar agenda uit haar fietstas en liet me de datum 10 augustus zien en daar stond: "Marja jarig". Al die jaren schreef ze mijn verjaardag in haar agenda. Normaal werkte ze om die tijd maar deze dag moest ze toevallig naar de tandarts.

Inmiddels is Sinie in Schotland gaan wonen en we hebben elkaar een paar keer op Schiphol ontmoet en altijd contact gehouden.






zondag 18 februari 2024

Noem me maar Mien

Kennen jullie dat, een aanval van nostalgie? Dat je in oude foto's duikt en allerlei gevoelens en geuren en herinneringen terugkomen die lang vergeten waren? Foto's die ik nooit eerder heb gezien of die me niet opvielen, die nu oplichten en hup een flits van het verleden roert mijn hart.

Daar popt mevrouw Barewijk op. Dat was onze buurvrouw in de Talmastraat in Amsterdam. Mevrouw Barewijk was een schat. Sprak lekker plat Amsterdams en werd een goede vriendin van mijn moeder. Samen zaten ze gezellig aan de sherry en lagen constant in een deuk van het lachen.
Ze moeten in de veertig zijn geweest samen maar noemden elkaar keurig mevrouw Ruijterman en mevrouw Barewijk en u. Ze waren al jaren bevriend en deelden lief en leed toen mevrouw Barewijk zei: "Noem me maar Mien." "Noem mij dan Greet." antwoordde ma. Vanaf die tijd had moeder het over "MIEN, van hiernaast." MIEN werd met hoofdletters uitgesproken zo belangrijk was die verandering voor haar. Dat kun je je nu niet meer voorstellen dat je een leeftijdsgenote bij de achternaam blijft noemen.
Als ik nu die foto zie denk ik: wat een lieverd was dat. Mijn moeder nam de langgerekte "Ohohooooohoooooooh....." van haar over bij horen van een vette roddel. Die neiging heb ik ook nog. Hoewel ik natuurlijk niet naar roddels luister:))).
Op een dag werd ik door vier jongens van de overkant aangevallen en ik voelde me een Ninja. Op één of andere manier kwam er iets over me wat heerlijk was. Het leek alsof ik in een slowmotionfilm zat. De één kreeg een schop, de ander pakte ik in zijn nekvel en de derde een stoot van mijn vuist en zo was ik heerlijk in mijn uppie met die jongens in gevecht. Dit gebeurde tot nu toe maar éénmalig in mijn leven. Ma tikte verbeten tegen het raam, mevrouw Barewijk stond naast haar en zei: "Ach, laat maar... kijk ze redt het wel." En zo was het ook.



donderdag 15 februari 2024

Zwierige zwanen en lik op stuk

Vroeger leerde ik dat je gevat en adrem moest zijn: 'lik op stuk'. Zei de één dit, dan zei de ander dat... "Nou en toen zei zij... en toen zei ik dat... nou daar had ze niet van terug! Ik zeg... en ze zegt... en toen zei ik... nouuuuuu je had d'r gezicht moeten zien..." Ik kon het niet en ik wilde zo graag. Mijn Amsterdamse moeder zei: "Marja, je moet altijd de sterkste zijn en je niet laten kennen." Ze was er zo goed in en ze had de ander altijd tuk wat nog wel eens tot flinke conflicten kon leiden.

Nu zie ik het in de politiek: Hij zegt dit en dan ga ik er nog es over heen... rechts zegt zus dan zegt links zo en dat gaat er steeds harder aan toe. We weten dat er niet meer geluisterd wordt want we blijven allemaal bij onze eigen mening en hoe harder de één schreeuwt hoe vast we onze mening vastzetten.
Daarnet zat ik in het Beatrixpark op een bankje in de zon. Net zo'n bankje waar mijn moeder altijd haar discussies hield met bankgenoten. Een vrouw vliegt op me af en roept: "Honden mogen niet loslopen u moet uw hond bij u houden!" "Ik heb geen hond mevrouw." "Oh, sorry... ik moest het even kwijt!" "Geeft niets... gooi er maar uit wat er uit moet." We lachen samen en ze loopt verder. Hondjes spelen, vogels zingen en zwanen zwieren koninklijk door het water. Het is even heel vredig in mijn hart. Ik hoef geen 'lik op stuk'.



vrijdag 2 februari 2024

Meditatiegoeroe van vierennegentig

Mijn vader van vierennegentig vertelde, toen hij vlak bij het Vondelpark woonde, dat hij elke ochtend om vijf uur op stond om naar de wc te gaan. Hij deed alles op vaste tijden. Dan dacht hij: 'ach, nu heeft het toch geen zin meer om te slapen.' Hij ging in zijn comfortabele draaistoel zitten en keek wat voor zich uit en zette zijn gedachten op nul.
"Hoe is dat voor u?" vroeg ik. "Oh, dat is heerlijk, daar geniet ik van. Dan zit ik tot acht uur in mijn stoel te zitten". "Pa, dat is drie uur meditatie!" "Ja dat is misschien wel zo. Maar de laatste tijd ben ik wat lui." "Hoezo lui?" "Nu zit ik 's middags ook uren in die stoel voor me uit te staren." "Wat vind u daar dan van?" "Nou, dan vind ik mezelf lui!" "Is het prettig?" "Ja, heerlijk!" "Nou lekker doorgaan... en genieten!" "Ja, dat is zo! Dat ga ik doen."
Dacht wel eens: 'als ik een paar kussens voor hem neerleg dan komen zijn volgelingen vanzelf.'
Hij heeft nog één jaar gezeten tot ie wegvloog. Een paar maanden later zweefde hij heel jong en stralend voor me midden op de Stadionweg in Amsterdam.

Schilderij van mijn vader door Riet Karsenbarg.








De ideale verkoper van Coolblue

Het geluid van mijn pc hield er ineens mee op dus zat met mijn handen in het haar. Heb hem al acht jaar en het is een heerlijk ding dus was nog niet van plan hem te vervangen. Van alles geprobeerd samen met de technische medewerker aan de telefoon maar nee... geen geluid, ook niet met koptelefoon of speakers. Dan toch maar een nieuwe PC kopen.

Dus hup naar Coolblue op de Zuidas om wat rond te kijken en keek mijn ogen uit. Wat een weelde en wat een technieken. Keukens die je kunt bedienen via wifi. Je eten in de oven doen, vanuit je werk de oven aanzetten en hup het eten is klaar. Camera's in je koelkast zodat je tijdens het boodschappen doen even kunt controleren wat je nog hebt. De mooiste tv's die aan de muur geplakt zitten en waar je als je niet kijkt kunst op projecteert zodat het lijkt alsof je een kunstwerk hebt hangen en je kunt elke dag een ander kiezen.

Ik werd direct geholpen en er werd thee en koffie aangeboden. Jeroen die ons hielp hoorde mijn relaas aan. Ik kijk dan altijd wat scheel bij het antwoord want daar begrijp ik niets van. Ik weet alleen maar: heb een nieuwe PC nodig, dat is alles.

Jeroen liet me allerlei prachtige PC's zien en ik had er al een op het oog van zo'n € 800,-.
Opeens vroeg Jeroen, waarom wil je eigenlijk een nieuwe hebben. Wat is er mis met je oude? Dus vertelde dat mijn huidige PC geen geluid meer heeft en dat daar volgens de medewerker van de vorige winkel niets meer aan kan worden gedaan. "Oh, maar dan koopt u toch gewoon een externe geluidskaart, die kunt u zo inpluggen en dan plugt u twee speakers in en dan bent u klaar voor € 27,-. Dan hoeft u toch geen nieuwe PC te kopen..." Ik zweer het je, de tranen sprongen in mijn ogen. Een vriendin vond het overdreven maar dat kan me niets schelen. Ik was ontroerd door zo'n meedenkende man die op het punt stond een PC te verkopen.
Ik maak nooit reclame voor een winkel maar deze keer maak ik een uitzondering en als ik ooit nog wat nodig heb dan ga ik naar Jeroen.
Heb ooit zelf voor een bedrijf getraind die wilde dat hun verkopers de cliënten hielpen kopen wat ze echt nodig hadden. Ze kregen een hoop problemen omdat snelle jongens zeer oude dames heel ingewikkelde technieken verkochten waar ze niets aan hadden. De klantvriendelijke methode werkte geweldig omdat mensen aan elkaar vertellen hoe ze geholpen zijn. Tot het bedrijf de boel weer ging verharden en dat was het moment dat ik er mee op hield.
Daarnet stak ik de geluidskaart in de PC en hoor... een prachtig geluid. Hij kan nog een tijdje mee.



dinsdag 30 januari 2024

Wake up call of grote onzin?

Het schijnt dat ik wakker moet worden. Ik weet het, ben heel naïef... dat hoor ik vaker maar nu ben ik niet de enige die wakker schijnt te moeten worden... er zijn er meerdere die mij en alle anderen in mijn tijdlijn willen wekken. Heel lief maar oh neem mij niet mijn eigen Meryl Streep af en Tom, 'mijn' Tom Hanks en oh 'mijn' Oprah! Mensen waar ik zo'n vertrouwen in heb dat ze de goedheid zelve zijn. Nu vertellen ze me dat ze lid zijn van pedofiele netwerken die de ergste dingen doen met kinderen.

Au, moet ik wakker worden om in deze nachtmerrie te belanden? David Icke is één van de 'wekkers' van het mensdom en beweert dat we worden geregeerd door mensen die eigenlijk verklede hagedissen zijn. Koudbloedigen en dat zijn ook de mensen van het Engelse en Nederlandse koningshuis. Kijk maar goed naar hun oogopslag als je heel langzaam een filmpje draait... dan zie je het. Zag mezelf laatst op een foto waar ik net omhoog kijk en oh ik ben bang dat ik er ook één ben. Zag net wat teveel oogwit en mijn blik was koud en ondoorgrondelijk. Ben de laatste tijd toch wat kouwelijk en de huid van mijn benen raakt wat beschubt. Dacht eerst dat ik ze beter moest insmeren met bodylotion maar nu weet ik het niet meer...
Tja, geloof niet dat wij de enigen zijn in het universum. Geen idee hoe of wat maar het zou toch wel heel vreemd zijn dat onze aarde de enige levende wezens zou herbergen. Nu blijkt, volgens mijn wekkers, dat we al jaren door koudbloedige aliens geregeerd worden en dat Trump onze redder is. Trump??? Mijn hele wereldbeeld staat op haar kop. Trump als redder van de wereld? Hij die kinderen liet opsluiten zonder tandenborstel en onder aluminium dekentjes op de grond liet slapen en ze wreed van hun ouders liet scheiden, dat is de redder van kinderen die door 'mijn' Meryl worden mishandeld? Ik weet dat er vreselijke mensen zijn die dat doen en dat het gebeurt... zo naïef ben ik nou ook weer niet.
Lieve tijdlijn genoten die dol zijn op QAnon... jullie voelen je in je vrijheid beperkt omdat we onszelf en elkaar moeten beschermen tegen een virus. Ik lees dat jullie Rutte en andere ministers als fascisten zien. Ben het zeker niet met alles wat ze zeggen en doen eens maar als je je echt gaat verdiepen in wat fascisme is én in 'mijn' Meryl en Tom, dan kom je misschien toch tot een andere conclusie. Loop niet te snel achter die beweging aan en blijf zelf denken.
Ik ben een slordig mens en de coronaregels zijn voor mij een enorme uitdaging om me aan te houden. Voor ik het weet vergeet ik iets, of raak ik iets aan of vergeet wat. Ik ben niet bang maar als ik er bij stilsta wat ik kan doorgeven aan anderen als ik mezelf laat gaan, nee dat wil ik niet op mijn geweten hebben. Heb geen moeite met de vaccinaties... liet me ook vaccineren toen ik naar India en Suriname ging, niemand die je daar toen over hoorde. Niet alleen het virus is gevaarlijk maar ook denkbeelden die anderen beschuldigen van de vreselijkste praktijken zonder enig bewijs. Soms hoeven we niets meer te bewijzen maar in dit geval is het wel zo eerlijk om niet zomaar iets te roepen.



maandag 15 januari 2024

De Hoofdpot

Het Vrouwenhuis op de Nieuwe Herengracht was een prachtig pand... wel wat gestript maar de vrouwen maakten er wat van. Beneden een bar en boven vergaderruimtes en danszaal. Wat een rijkdom dat we daar zomaar gebruik van konden maken. Weet niet meer precies wat ik over deze periode heb geschreven.

Begon als actievoerster met mannen en vrouwen en dansten in 'gewone' dancings waar we uit werden geslagen. Mijn toenmalige vriendin en ik waren met zo'n tien jonge mannen en tja, wie verzorgde de koffie? Wij. De mannen gingen zich steeds vrouwelijker gedragen en draaiden pornofilms en dat voelde niet echt prettig. Ze hadden heftige marxistische discussies op universitair niveau en ik begreep er niets van met mijn afgebroken mavo dus zat er maar een beetje bij.

Na een tijdje vroegen de vrouwen van het COC: "wat moeten jullie toch met die mannen? Kom bij ons!" "We moeten de strijd toch samen voeren?" antwoordde ik nog wat timide maar ze nodigden ons uit voor een vergadering en zie: ik begreep alles dus stapte over naar de vrouwen. Ik kwam steeds vaker in het vrouwenhuis hoewel daar ook een flinke hiërarchie heerste. Een groep die zich Paarse September noemde had flink de paarse tuinbroek aan. Ik ook trouwens maar was wat verlegen. Vrouwen met lippenstift werden bijna geweigerd want dat was om mannen te behagen. Een paar vrouwen trokken zich daar niets van aan en kwamen in jurkjes en paardenstaarten en ik vond ze zeer stoer. Was ooit in een vrouwenkamp in Wales en daar mochten we geen elektriciteit gebruiken omdat het een mannelijke uitvinding was maar hier in het Vrouwenhuis kon dat gelukkig wel.

Aan de bar werkte Nellie Freida, een gezellige aardige vrouw waar ik niet bang voor was. Dus dat scheelde. Eén van de regels van de Paarse September was: geen orgasme want dan ben je resultaat gericht aan het vrijen. Ook dat ging me wat te ver... en ik vraag me af of ze zich er zelf aan hebben gehouden. Ik was niet zo van het vergaderen en danste liever en gezellig praten met iedereen en dat was volop mogelijk. Het gaf me denk ik een stoer gevoel dat ik ergens bij hoorde want ik had een flink minderwaardigheidscomplex en werd steeds radicaler. Van niet meer met je onderdrukker naar bed ging ik niet meer om met vrouwen die nog met mannen omgingen.

Op de Sociale Academie de Cicsa in de Kuiperstraat zaten we eerst in een gemengde groep, daarna in een vrouwengroep en bijna iedereen stapte over naar de vrouwenliefde. Voor sommigen was het een politieke keuze en voor sommige een ontdekking dat die mogelijkheid ook bestond.

Weet nog dat ik in het Handelsblad gebouw samen woonde met mijn Franse vriendin. Werd uitgenodigd voor een vrouwenfeest en de 'Hoofdpot' zoals ik haar noemde riep me bij zich: "Zeg, hebben jullie een relatie?" "Ja!" "Was jij al lesbisch of was het een politieke keuze?" "Ik was het al." Ze draaide zich meteen om. Zij had een politiek offer gebracht en ik genoot ervan en dat was toch wat minderwaardig.

Tijdens een demonstratie op politiebureau Lijnbaansgracht waar een paar medestrijdsters waren opgepakt riep ik één van de dienders toe dat hij een heel klein piemeltje had. Dat pikte hij niet en sloeg met zijn stok op mijn hoofd. Het bloed gutste eruit en hij bood me meteen een closetrol aan om het bloed te stelpen en zei: "Sorry!" Ik moest gehecht worden en dat was meteen mijn laatste actie. Ik had er genoeg van.

Een paar jaar later speelde ik saxofoon in een groepje en wie kwam binnen stappen? Eén van de aller strengste vrouwen van Paarse September. Ik schrok me dood maar het bleek een heel lief mens. Zo is dat vaak met mensen waar je bang voor bent. Als je ze beter leert kennen zijn het schatjes. Ach, het was een mooie, soms pijnlijke maar zeer interessante tijd en kijk er met plezier op terug. Heb geweldige vrouwen ontmoet die niet bang waren hun nek uit te steken.

Heb naderhand een aantal mannen die ik in die tijd negeerde of met boze blikken wegkeek mijn excuses aangeboden. Ze zeiden dat het wel meeviel. Heb na die tijd prachtige mannen ontmoet en verloor mijn vooroordelen. Heb politieagenten getraind die achter me aan renden in acties en we hebben er later hartelijk om gelachen en alles uitgepraat.

Je kan zeggen wat je wil maar uiteindelijk hebben we toch maar een hoop voor elkaar gekregen hoewel er zijn nog zoveel vrouwen die op dit moment ergens in de wereld onderdrukt worden dus er is nog een hoop te doen. Vrouwen krijgen nog steeds niet voor hetzelfde werk gelijk betaald als mannen dus ook hier is nog wat te doen. Toch als ik de jonge vrouwen van nu spreek zijn ze flink zelfbewust en laten zich niet in een hoekje drukken. Er is hoop voor de wereld.


Foto: vrouwenfestival in het Vondelpark. Geloof 1978. Ergens in het rechts van het midden zit ik boos te kijken.





Alle reacties:
הילמה שמושקוביץ, Rob Korff de Jong en 35 anderen

vrijdag 5 januari 2024

Praters en luisteraars

Ben je een prater en stop je niet meer? Soms urenlang? Neem je alle ruimte om te vertellen wat er allemaal in je leven speelt en vergeet je op te letten en af en toe te vragen of de ander het nog wel trekt?

Ben je een oeverloze luisteraar en durf je niet te zeggen: "Ho stop!" omdat dat zo egocentrisch lijkt? Luister je soms uren lang? Tijd om even naar binnen duiken en pas op de plaats maken. Als je dat wilt tenminste. Het kan je vriendschappen en je gezondheid redden, ergernis schelen en een betere relatie met jezelf schenken.

Mocht je mij op één van deze twee betrappen en ik heb het zelf niet door, wil je me dan even wakker maken?

Vanmorgen lag ik te denken hoe mijn prater/luistergeschiedenis is. Mijn moeder was een gigantische doorprater en ze sprak zoveel dat ik op de wc ging zitten lezen met tot gevolg dat ik nog tot mijn veertigste elke wc van elke boekwinkel in Amsterdam heb bezocht. Boek=WC moet mijn systeem hebben gedacht. Mijn vader had zo z'n trucjes en zei op gepaste tijden: "Tssss, o ja?, goh..." al had ie het verhaal al duizend maal gehoord. Vroeg hem ooit of hij er niet gek van werd en hij zei: "Ach, ik ben immuun geworden..."

Op mijn zestiende bezocht ik elke week een maatschappelijk werkster om over mijn problemen te praten. Ze gaapte veelvuldig wat me zeer onzeker maakte. Kan me herinneren dat ik ooit de moed had te vragen of ik haar verveelde. Ze was gewoon moe en had de hele dag al naar verhalen geluisterd. 

Tja... Ik verkeerde meestal in het gezelschap van praters en op een dag zei één van hen dat ik een goede luisteraar ben. Was totaal verrast want zo zag ik mezelf helemaal niet. Als coach moet je natuurlijk goed kunnen luisteren maar ook de boel stop kunnen zetten indien ik dat nodig acht. Daar heb ik geen probleem mee.

Als vriendin is dat een totaal ander iets. Je kunt nu eenmaal je vrienden niet ongevraagd coachen. Ik hou ervan te vertellen en ik kan me herinneren dat een vriendin me toesnauwde: "Jij vertelt alleen maar anekdotes". Ik schrok verschrikkelijk en heb haar niet verder gevraagd wat ze bedoelde. Het verhalen vertellen zat me toen al in het bloed al schreef ik ze nog niet op. Dat kwam veel later. Ik was altijd al verbaasd over de bijzonderheden in mijn leven en die vertelde ik graag. Het kwam niet zo bij me op om over gevoelens te praten. Wel over anderen en anderen vertelden mij ook over anderen. Het is opvallend hoeveel we over anderen praten. Wil natuurlijk niet generaliseren en ik bedoel natuurlijk niet jou, maar toch... Heel veel gesprekken gaan over gevoelens,  veel over anderen en heel veel zijn herhalingen van herhalingen.

Merk dat ik de laatste jaren graag de diepte in wil en met sommigen vrienden gaat dat subiet. Zodra ik binnenkom is de eerste zin een diepe. Daar hou ik van. Vriendin Nicolette kwam voor het eerst bij ons vanwege een woningruil advertentie die één van ons beide had geplaatst. Weet nu niet meer wie... ze kwam binnen, we stelden onszelf aan elkaar voor en binnen twee minuten hadden we het over God en het Universum en daar hebben we het nu na zoveel jaar nog steeds over. Het is de eerste zin en de laatste en we zijn het nooit beu.

Soms luister ik naar iemand die van doorpraten weet, dat ik dan op een gegeven moment in een soort roes zit en eigenlijk weg wil rennen maar vast geplakt zit op mijn stoel. Dan moet ik mezelf los rukken om een eind te maken aan het gesprek. Heb nu geleerd om mensen die veelpraters zijn te zeggen: "Ik heb een half uur voor je en dan krijg je alle aandacht... " Dat werkt prima. Dan weten we beiden wat we te verwachten hebben en gek genoeg kan een verhaal van drie uur ook in een half uur verteld worden omdat je de essentie eerder raakt en de zijpaden uit de weg gaat.

We hebben het allemaal zelf in de hand. Als ik wil stoppen met een gesprek en ik zeg er niets van dan creëer ik de situatie zelf. Als ik zie dat iemand wegdraait met de ogen terwijl ik zit te praten vraag ik of ik nog door zal gaan of zal stoppen. Het is niet fijn om te praten met iemand die er eigenlijk genoeg van heeft. Dus openheid en duidelijkheid is heel prettig voor beiden.

Dan is er nog de conversatie in onszelf. Soms kunnen we in onszelf praten over dingen die we duizenden malen herhalen. Als het fijn is dan gaan we daar lekker mee door. Zodra het ergernis en irritatie oplevert, heb ik geleerd te stoppen en een ander onderwerp te kiezen. Dat is heerlijk waardoor ik dol ben op gesprekken met mezelf. Dat is één van de mooiste dingen die ik ooit geleerd heb. Hoop dat ik jullie niet heb verveeld met deze bedenksels maar je hoeft dit stukje natuurlijk helemaal niet te lezen. Daar ben je totaal vrij in.

Kortom, als je merkt dat je gasten wel erg lang op de wc blijven is het tijd om toch eens na te vragen waarom.






vrijdag 22 december 2023

Naakte voeten

Nu we het toch over naakt zijn hebben komt er van alles in me op. Mijn ouders zagen elkaar nooit naakt. Dat ik er ooit ben gekomen is een wonder. Als mijn vader zich in de keuken stond te wassen, we hadden geen douche, en mijn moeder kwam plots de keuken binnen hoorde ik een enorme kreet en dan schoot ma de kamer weer in met een rood hoofd. Andersom ook... dan hoorde ik ma een gil gillen en hup pa keerde zich snel om. Ze heeft het me ooit verteld: "Mar, we hebben elkaar nooit naakt gezien." Ik was nog jong en wilde niets weten... nu had ik effe doorgevraagd. Hoe dan? Waarom dan?

Zelf ging ik met vriendinnen makkelijk naar het naaktstrand later. Met mijn ouders wandelden we in Zandvoort richting naaktstrand en opeens liep er een man met zwiepende penis de zee in en ma trok me met geweld de andere kant op: "Niet kijken, terug!!! Niek, Mar, terug nu!" Kreeg er de slappe lach van.
Vorig jaar liep ik in het donker naar huis en moest vreselijk nodig. Er was niemand op straat en dacht ik red het niet meer naar huis wat om de hoek was. Tussen een bosje en een auto deed ik mijn broek naar beneden. Terwijl ik deed wat ik moest doen hoorde ik ineens: "Hallo!" Daar stond een jonge vrouw met hondje lachend naar me te kijken... ik slaakte een gil en trok snel mijn broek omhoog. Dat was jammer... de volgende morgen een wasje gedaan.




zaterdag 16 december 2023

Jomanda en de energie van mijn moeder.

Twee keer was ik in Tiel bij Jomanda. Eén keer met een collega die amper kon lopen, moest haar bijna voortslepen. Ze werd meteen uitgenodigd op een tafel te komen liggen. Ze geloofde er niet in, ze keek op haar horloge terwijl ze daar lag. Jomanda vroeg of ze iets voelde, nee voelde niets. Jomanda zei dat ze wel iets moest voelen want er waren witte figuren met haar bezig. Op de terugweg hebben we nog een eind gewandeld, geen centje pijn meer. Toch wilde ze er niet over praten. "Dat is toch een wonder!" zei ik maar ze reageerde er amper op. 

De tweede keer was ik met mijn ouders. Mijn moeder vond Jomanda geweldig maar ze keek raar op van de mensen die op de grond kronkelden. Opeens komt een vrouw als een slang over de grond naar haar toe gekropen en greep mijn moeders enkel vast. Ma schrok zich bijna dood en wilde haar wegschoppen. Een vrouw kwam naar mijn moeder toe: "Mevrouw, laat haar maar, dat heeft ze nodig." Ma zat wel twee uur met die vrouw aan haar been gekluisterd. We kregen de slappe lach. Toen het klaar was en de vrouw weer ging staan bedankte ze mijn moeder. Later zei ma: "Ik heb die vrouw zo geholpen met mijn energie."



zaterdag 9 december 2023

Jubileumverhaal 30 jaar.

 Zou eigenlijk een feest moeten geven maar dat is me nu teveel gedoe. Ben net een jaar gepensioneerd maar werk nog af en toe met heel veel plezier. Precies 30 jaar geleden, januari 1993, durfde ik de stoute schoenen aan te doen en begon te acquireren. Eerst aarzelend want 'zaken doen' was bijna vies in mijn jeugd. "Ze gaan over lijken" zei mijn moeder en nu begon ik zelf. De postbank belde of ik langs wilde komen. Had een foldertje gestuurd en dat vond ie zo schattig onbeholpen dat ie me wel eens wilde zien. Het viel op tussen de professionele folders. Ik mocht drie mensen coachen en als dat goed ging kreeg ik meer opdrachten. Ze waren enthousiast hoewel ze wel aanmerkingen hadden over mijn schoenen en mijn fiets maar die waren zo vervangen dus ik kon door.

Al snel vroeg men of ik ook een communicatietraining kon geven. "Jawel hoor!" zei ik stoer en rende naar de bieb om er boeken over te halen en onderzocht mijn eigen valkuilen en kwaliteiten over communicatie. Had snel een training in elkaar getimmerd. Ik wist niets van zenden en ontvangen en dergelijke termen maar dat gaf niet want mijn aanpak werkte prima. "Geef je ook Timemanagementtrainingen?" "Ja hoor... en hup rende ik weer naar de geweldige bibliotheek en zette een training in elkaar waar ik zelf ook wat aan had.
De bibliotheek was mijn hele leven al een prachtig oord van inspiratie en later trainde ik alle bibliotheken van Amsterdam en omstreken en verder in het land. Zelfs op dezelfde afdeling waar ik als kind al boeken uitzocht met mijn vader.
Van de Postbank naar de ING, via de ING naar de KPN via de tante van één van de opdrachtgeefsters... via collega's naar de Politie waar ik dienders opleidde in het coachen van jonge collega's en de Belastingdienst waar ik opleidingen gaf aan mensen die ZZP-ers zoals ik moesten gaan bezoeken en controleren . Via de KPN naar de VU waar ik studenten trainde in omgaan met studiestress en studiekeuze en presenteren. Van het één kwam het ander en deed zeeën van ervaring op. Via een artikel dat ik mocht schrijven voor het Financieel Dagblad al 13 jaar bij Prowareness in Delft.
Bellen naar bedrijven uit het telefoonboek en vragen: "Heerst er stress in uw organisatie?" wat meestal interessante gesprekken opleverde en een enkele keer een gesprek of een opdracht. Een keer had ik een dame aan de telefoon en op mijn vraag riep ze: "Komen NU!!!!" en ik sprong op mijn fiets naar een school voor makelaars en daar heb ik jaren gecoacht en getraind. Losse workshops, lezingen over de Kracht van Gedachten, de Goeroe of de coach in jezelf. Maakte en speelde een voorstelling over mijn moeder en mijn zoektocht naar het Licht.
Het schrijven begon toen ik kwaad was op een arts die een man antidepressiva en slaaptabletten voorschreef nog voor hij een coachtraject of iets dergelijks had gedaan. Gelukkig wees de man de medicijnen af en binnen drie maanden was hij van zijn overspannenheid af. Hij had alleen een verkeerde manier van denken en ademen aangeleerd en nu coachte hij collega's die in het zelfde schuitje zaten. Ik schreef er een stukje over in mijn boosheid en stuurde het per email naar al mijn contacten. Email was net in gebruik en kreeg zoveel mooie reacties dat ik dacht: 'zo heb ik er nog wel een paar' en schreef door. Dat resulteerde in twee boeken met verhalen en na de boeken nog veel meer verhalen over van alles wat ik maar kon bedenken, tegenkwam, waar ik de mist in ging, wat ik leerde, wie me inspireerde. Dat bleek van alles te kunnen zijn en het werd mijn grote hobby.
Ging het hele land door en kwam de meest interessante en leuke mensen tegen, soms ook boze: "Wat moet ik met die stomme training?" maar dat duurde nooit zo lang.
Nu ben ik gepensioneerd sinds een jaar en coach af en toe nog even lekker door. Wil lezingen en workshops gaan geven over van alles.
Geen gouden horloge voor dertig jaar spelenderwijs werken, die heb ik niet nodig. Wel dit verhaal om het te vieren. Wie had ooit gedacht dat ik het dertig jaar zou doen?
















vrijdag 8 december 2023

Tijdreis

Ik liep in de Pijp in Amsterdam en merkte ineens dat alles anders was. Hetzelfde maar toch anders. Alles zag er wat ouder, verwaarloosder uit en zag winkeltjes die volgens mij niet meer bestaan. Het Sarphatipark stond vol met machines en werd gerenoveerd... de toko waar ik wel eens vegetarische roti koop op de Ceintuurbaan was weg. Ik liep de markt over en er hing een sfeer van vroeger. 'Het lijkt wel of ik terug ben in de tijd'. Ik liep naar de krantenwinkel in de van der Helststraat. Die was er nog en keek op één van de kranten naar de datum. 1975 stond er. 'Verhip, ik ben terug in de tijd! Dat betekent dat ik kan tijdreizen!' Weg alle ketens van cafés, drukke terrassen en mobieltjes, een enkele bekende tent was er nog.

Liep weer terug naar de Ceintuurbaan en ging een koffiehuis binnen. Daar zat een oud vriendinnetje van de lagere school. Ik wist dat ze inmiddels is overleden aan drugs maar hier zat ze in levende lijve. Wel wat wazig want de drugs hadden hun werk al gedaan. Wilde haar meenemen voor een tochtje met de auto. Gek, want in 1975 kon ik nog geen autorijden, maar hier gingen we toch maar mooi de snelweg op. Ineens was ze verdwenen. Toen realiseerde ik me dat als het 1975 is dat mijn ouders nog leven. Dus ik racete naar hun huis in de Talmastraat waar op de trap een gigantische prachtige kat op mijn rug klom en daar bleef zitten. Een man zei: 'Hij doet niets hoor, gaat er vanzelf wel weer af.' Met mijn ouders liep ik de Ceintuurbaan weer over en zette ze op een tram.
In de tussen tijd ging ik met behulp van een vriend, die ik in het echt niet ken, hun meubilair in ruilen voor een knalgeel bankstel. Hij vroeg nog: "vinden ze dat wel mooi?" "Ja mijn moeder is gek op knalgeel!" De kat zat nog op mijn rug en ik liet 'm maar. Blijkbaar had ik een jonger lichaam die wel wat aan kon. Toen ik wakker werd had ik even moeite met me realiseren dat ik toch echt in 2023 leef, er geen kat op mijn rug zit en mijn ouders gelukkig en veilig zijn in een andere dimensie.
De derde foto vond ik ergens op internet maar weet niet wie de foto maakte. Mocht iemand het weten?



donderdag 7 december 2023

Miesmacher

Ooit ging ik met een vriendin mee naar haar ouders. Ik was verbaasd hoe ze elkaar begroeten terwijl ze elkaar toch een tijdje niet gezien hadden: "Hoi..." en ze liep zonder omhelzing of kus naar de keuken en pakte wat drinken uit de ijskast. Ik stelde me voor maar verder werd er niet veel gepraat. De vriendin zei later dat ze haar moeder zo'n warm mens vond en ik reageerde: "Hoe kom je daarbij? Daar zag ik helemaal niets van. Ze begroette je amper..." Ik was oprecht maar oh wat een domme opmerking. Ze begon het ook zo te zien en ik had haar warme gevoel naar haar moeder verpest. "Ja, je hebt eigenlijk wel gelijk..." zei ze teleurgesteld. Sommige dingen kun je maar beter niet zeggen maar ja het is nu te laat. 

Mijn beurt kwam ook toen iemand tegen me zei: "Jouw moeder is echt zo'n volkse vrouw." Mijn moeder? Mijn moeder had me altijd zelf verteld wat een koninklijk voorkomen ze had en zo zag ik haar ook als een heel bijzonder mens. Ik vroeg "hoezo?" "Die suikerspin op haar hoofd." Ineens zag ik mijn moeder als een volkse vrouw met een suikerspin in plaats van de mooie chique dame zoals ik haar in mijn hoofd had. Mijn moeder kon er zelf ook wat van. Had ik een nieuwe geliefde uit Frankrijk die ik zo mooi vond en zo speciaal. "Wat een raar nekkie heeft ze." Oh God, nu zag ik het ook: za had een raar nekkie. 

We kunnen ons beeld vormen en hervormen en we kunnen elkaars beeld verpesten en totaal verdraaien. Wat is nog ons eigen beeld en wat is het ware beeld. Is er wel een beeld? Er klopt niets van hoe we de wereld zien want het zijn allemaal aangeprate, ingebeelde projecties van projecties. Gelukkig heb ik het beeld dat ik van mijn moeder had weer hersteld naar 'normale' proporties, ten minste dat denk ik, mijn Franse vriendin was meer dan haar 'nekkie' en ik hoop dat de vriendin met de 'saaie moeder' haar beeld ook weer heeft bijgesteld. Wat doen we elkaar toch soms aan met onze opmerkingen? 

Zo werkt het in organisaties ook... de één zegt wat over de ander en de ander zegt wat over de één waardoor half, nee: bijna heel Nederland met een vervormd beeld rondloopt. Laten we onze mond spoelen met zeep en ons bezighouden met onze eigen ontwikkeling en was me de oren als ik zoiets ooit weer zeg...

woensdag 6 december 2023

Vierennegentig jaar opgeruimd

Al jaren voor haar dood fluisterde mijn moeder elke keer als ik er was: ”Mar, als ik dood ben dan moet je onder alle kasten kijken en in alle zakken van jassen want daar ligt geld en er zijn aandelen en sieraden…”
Nu is mijn moeder al zo’n vijftien jaar dood en mijn vader vertrok vier jaar later naar een verpleeghuis. Na een week gaf ik de sleutel van hun seniorenwoning in Meer en Vaart aan de beheerder. Het huis is leeg.
Vierennegentig jaar opgeruimd. Ik kwam alle papieren van na hun trouwen tegen. Van reclamefolders tot huurbriefjes. Niets gooiden ze weg want het kon wel eens belangrijk zijn. De papierbak in de buurt liep ervan over.
Mijn vriendin en ik keken in alle zakken en tassen en onder elk meubelstuk, geen geld. Wel blikken vol met oude centen en inderdaad moeders grootste en duurste sieraad: een bloedkoralen ketting met oorhangers en een broche. Ze droeg het nooit omdat ze bang was dat ze het zou verliezen en het was zoveel waard.
Mijn vriendin zag het meteen: glas. Geen enkele waarde dan de emotionele en eerlijk gezegd heb ik die niet bij sieraden. 
Het aandeel bleek een waardeloos briefje uit 1960 van de woningbouwvereniging De Dageraad. Het gaf mijn moeder een rijk en geruststellend gevoel een aandeel te hebben voor later.
Toch vond ik een schat. Een grotere schat dan ik had verwacht.
Het waren twee dozen. Eén doos met alle brieven die ik ze ooit had gestuurd. Uit de tijd dat ik op mijn negentiende in Londen woonde.  En toen ik me al schrijvend groot hield terwijl ik in een kibboets in Israël
werkte. Ik schreef prachtige brieven naar huis over hoe boeiend mijn leven was, terwijl ik elke avond huilend van heimwee in mijn bed lag te luisteren naar ”time in a bottle” van Jim Croce. Ook vond ik brieven van mijn grootouders van beide kanten. Die van mijn vader heb ik nooit gekend. De eerste twee dagen heb ik zitten lezen. Wat een rijkdom…
Het meest bijzondere was een lijstje waarin een briefkaart van mijn opa uit Westerbork en achter die ansicht zaten meer ansichtkaarten verstopt. Hij had die uit de trein gegooid en iemand had het naar mijn moeder in Amsterdam gestuurd. Smeekbeden om ze niet te vergeten. Bedankjes voor voedselpakketjes: ”Dank voor de heerlijke broodjes, jammer dat de koek beschimmeld was” en zelfs keurige adreswijzigingen: ”Verhuisd van de Runstraat in Amsterdam naar Westerbork, barak 55.”


Samen met mijn tante doken we in de dozen om alles samen te lezen van de familie die nooit terug kwam. Voor haar iets tastbaars van haar vader die ze nooit heeft gekend.
Die dozen zijn de ware schatten.


Foto Runstraat Amsterdam vroeger






dinsdag 5 december 2023

Duurzaamheid, we zijn er zelf bij!

Ik vertelde de buurvrouw dat ik naar een diner ging met als thema de natuur. “Hoe moet je daar nou over praten?” reageerde ze cynisch. “Ik heb een boom gezien? Heb jij die boom ook gezien?”. Tijdens het diner verwoordden twee oudere mensen hun bezorgdheid, woede en zelfs schaamte over de verdeling van de welvaart en de slechte staat van de aarde. Ik voelde wat kramp in mijn buik opkomen en keek naar de gezichten. Bitterheid en harde trekken. Het deed me denken aan vroeger toen we verbeten eisten dat er geen oorlog meer zou zijn. We waren woedend op de wereld en voelden ons machteloos. Op mijn vraag hoe ze de woede en schaamte omzetten in positieve actie, veranderde meteen de sfeer. Enthousiast vertelden ze over lokale radioprogramma’s en schoonmaakacties in Den Haag en het opzetten van Wereldwinkels. Mijn buik begon weer tot rust te komen en de harde trekken van mijn tafelgenoten veranderden in lachrimpels en hun ogen schitterden.
We hebben inmiddels geleerd bezorgdheid om te zetten in positieve actie. Dat geeft energie en plezier en zet ons in beweging.
Ik ontmoet jongeren en ouderen die allerlei prachtige ideeën de wereld insturen. Ze zijn daadkrachtig en zelfverzekerd en stimuleren elkaar om dromen waar te maken. Hun enthousiasme werkt aanstekelijk. Stevige, gedreven mensen, die ieder op eigen wijze, commercieel of niet-commercieel iets aan échte welvaart en duurzaamheid bijdragen. We blijven geloven in een rechtvaardige en gezonde wereld en geven dat door aan anderen. Zolang er nog tweehonderdvijftig Siberische tijgers zijn, er nog bomen zijn, er nog water is, kunnen we heel veel bereiken. Een stenen muur in Amsterdam, op drie meter hoogte steekt een bosje viooltjes uit de stenen. De aarde is nog niet dood. We zijn er zelf bij. We leveren onze bijdrage om generaties na ons van schoon water te verzekeren, van gezonde bodem te laten eten en boeren in verre landen van rechtvaardige handel te voorzien, terwijl we genieten van het leven. Alles is mogelijk. Het is heerlijk erbij te zijn en onze energie te voelen stromen. Of we eigen bedrijven hebben of ambtenaren zijn, werknemers of vrijwilligers: als we ieder twee mensen meekrijgen en die weer twee: reken maar uit.
Geen loze kreten van dagdromers, maar dromers én doeners. We dompelen ons niet onder in cynisme en angst voor de toekomst. Een jongen van eenentwintig, keurig in het pak, vertelt op scholen over de huidige stand van de natuur en maakt kinderen bewust van wat er nodig is. Er zijn gelukkig heel wat ambtenaren van ministeries en gemeenten die duurzaamheid als nummer één op hun lijst hebben staan. Die inzien dat we de wereld aan onze kinderen achterlaten.
Een jong meisje reist de wereld over om haar leeftijdsgenoten te vertellen wat er aan de hand is en ons wakker te schudden.
Jonge vrouwen voorzien scholen van lunches om kinderen te laten proeven en genieten van gezonde en lekkere voeding. Een vrouw werkt in Spanje op een wijnboerderij waar overspannen mensen tot rust kunnen komen. Een stel vrouwen helpt, met succes, bedrijven na te denken over duurzaam handelen en organiseert congressen. Een man heeft een bedrijf waar hij mensen helpt hun ideeën werkelijkheid te laten worden. Echte welvaart en duurzaamheid beginnen met een idee en worden gevoed door enthousiasme, moed en denken in mogelijkheden. Volgende keer neem ik mijn nicht mee!

Dit artikel werd een paar jaar geleden in de FD geplaatst.